Hayatın rekabetçi yapısının öğrettiği bir “OLMA” modeli var. O da: önce sahip olacaksın, sonra olacaksın…

• Önemli ve değerli olman için : başarılı olmalısın, iyi kazanmalısın, iyi bir evde oturmalısın, iyi bir araban, telefonun imkanların vs. olmalı. Önce bir şeylere sahip olmalısın ki mutlu olasın, neşeli olasın…Bu da bizi aksiyon halinde olmaya, sürekli koşmaya, sürekli “Yapma” ya itiyor. Ömür boyu bu tuzağın içinde yüzüyoruz. Çaba tuzağı. Sürekli bir şekilde daha fazlasına sahip olmak için daha fazla yapmak. Sonuç : Stres, kendinden kopukluk ve anlam kaybı…
• Temel soru : Neye sahip olmak istiyorsun?
• Bütün bu sahip olma arzularını bıraksan nasıl olurdu ?

Bir gün yaşadıklarımız bize tat vermemeye başladığında kendimize şu soruyu sorabiliriz :

Tüm bunları kim için ve ne için yapıyorum? ve arkasından farkındalık gelebilir :

Anlamlı ve doyum içinde bir hayat için aslında odaklanılması geren ” OLMA- YAPMA-SAHİP OLMA”

Önce olma halini deneyimlemek. Yani önce olmak. Kendi içimize dönmek. Kendini olduğu gibi kabul etmek, kendinden hoşnut olmak, kendini sevmek, kendinin bir öz değeri olduğunu bilmek. Olmak için illa bir eylem gerekmediğini bilmektir. Dikkati kendimize çevirmemiz, dışardan beklediklerimizi kendimize vermemizdir.

Sahip olduklarımız yada olmasını istediklerimiz yerine içimize odaklanmak. İhtiyacımız olan her şey içimizde var. Bunları görerek şükretmek iyilik hali için kendimize verdiğimiz güçlü bir mesaj olacaktır. Sürekli çabalama tuzağından çıkmaya çalışmalı ve kendiliğimize sahip çıkmalıyız.

Bunun için bütünsel bir varlık olduğumuzu unutmayalım. Bedensel, Zihinsel, Duygusal ve Ruhsal olarak bir denge halinde olmamız önemli. Her biri birbiriyle ilişkili çalışıyor. Birinde bir sıkıntı varsa diğerleri de etkileniyor. Örneğin bedensel bir sıkıntı yaşıyorsak bu zihinsel ve duygusal olarak ta bizi etkiliyor. Günlük koşturmacalar içinde enerjimizi bir yada birkaç alanda harcıyor olabiliriz. Burada bir farkındalık geliştirerek en az önem verdiğimiz alan kadar dengede olabileceğimizi ve hepsini önemsememiz gerektiğini unutmayalım.

Burada belki yine temel bir soruyla bitirmek iyi olabilir : Ben ne olmaya çalışıyorum ?